Έρχεται μεγάλο χτύπημα. Το κλάμα τους θα γίνει γέλιο μας. Είμαστε τρομοκράτες με οπλισμό μας τη Μοίρα. Θρασύδειλα όντα όπως ο αντωνακόπουλος καταφέρνουν μόνο να ρίχνουν λάδι στη φωτιά μας· «καμαρώσαμε» όλοι τη γλώσσα τού σώματός του, τη γλώσσα τής σιωπής του· μερικοί άντρες και γυναικόπαιδα αρκούσαν για να τον κάνουν να τηλεφωνήσει στην μπατσίζουσα αστυνομία, και μόλις ένοιωσε ασφαλής -δηλαδή, κατά την αποχώρησή του- άρχισε να αποκαλεί τούς πολίτες με τον ιταμό προσδιορισμό «φασίστες»· ατυχώς, βέβαια, γι’ αυτόν,
οι δημοκράτες που τον ψήφισαν δεν θα νοιώθουν την παραμικρή διάθεση να τον σώσουν όταν θα έρθει η σειρά του.
Έχουμε δημιουργήσει ένα ιδιότυπο μηχάνημα, όπου, κάθε χυδαία δήλωσή τους, κάθε επηρμένη απατεωνιά τους, βγάζει χαρτάκι προτεραιότητας με γραμμένο το όνομά τους. Είναι σίγουρο πως θέλουν απέραντα να ποινικοποιήσουν τις λέξεις μας, να φορολογήσουν την ανάσα μας, να κατασχέσουν και να βγάλουν σε πλειστηριασμό την ίδια μας την ύπαρξη. Η εφιαλτική «μπανανία» που περιέγραψε ο προφήτης Όργουελ αποτελεί τη σημαία τους και το φαλλικό τους σύμβολο, αλλά εμείς έχουμε τη δύναμη να γράψουμε το τέλος τού «Μεγάλου Αδελφού».
Προς το παρόν, με τη μεγαλοσύνη που οφείλει η ελληνική τραγωδία στον ίδιο της τον εαυτό, βιώνουμε ομοιοπαθητικά την πορεία προς το κλείσιμο τού βιβλίου τους· κι όσο κι αν πλουμίζουν τη σάπια ιστορία τους με αποτυχημένα ψέματα, ιδού με συμβολικό και σημειολογικό τρόπο ποια είναι η Ιστορική Αλήθεια…
----------------------------------------------------------------------------------------------
Το 1025 πεθαίνει ο Βασίλειος ο Β΄ ο Βουλγαροκτόνος· ένας ηγεμόνας που έβαλε τη δική του θετική σφραγίδα στην πορεία τού Βυζαντίου.
Όμως, επειδή η διαδρομή τής ανθρωπότητας διέπεται από το αξεπέραστο μέγεθος που ονομάζεται «Φυσική Ισορροπία», δεν θα γινόταν μία ακμή να μην ακολουθηθεί από μία παρακμή (όπως, βεβαίως, ισχύει και με αντίστροφη φορά).
Έτσι, ξημέρωσε η σκοταδιστική και καταπτωτική εποχή που κατεγράφη από τον Ιστορικό τού (τότε) Μέλλοντος ως «η περίοδος των ανίκανων αυτοκρατόρων». Φυσικά, ο Ιστορικός τού Μέλλοντος χρειάζεται την ασπίδα τής χρονικής απομάκρυνσης από τα γεγονότα, ώστε να αισθάνεται ασφαλής· ώστε να δύναται να εκφράσει με πιο διάφανο τρόπο την αντικειμενικότητα που οφείλει, όσο κι αν η δυνατότητά του για ανεύρεση στοιχείων ελαττώνεται.
Έτος 2200: Η ανθρωπότητα τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς,
η γεωμετρική πρόοδός της έχει γίνει ο εφιάλτης της, και ο μόνος που χαίρεται είναι ο Ιστορικός τού Μέλλοντος. Τώρα δεν τού χρειάζονται αιώνες επί αιώνων για να εκφρασθεί ελεύθερα, διότι όλοι και όλα
-ή σχεδόν όλοι και σχεδόν όλα- ανάβουν γρήγορα και σβήνουν γρήγορα.
Γράφει λοιπόν..:
[ Το 2009 ανέλαβε την πρωθυπουργία τής τότε ελεύθερης Ελλάδας,
ένας καρεκλοκενταυρικός φλούφλης που αποτελούσε την ενσάρκωση
τής ελληνικής κατάρας, καθώς η οικογενειοκρατία αποτελούσε το καθεστώς τής ανικανότητας και το όνειρο τού ανάξιου πατέρα και γυιου.
Η πολιτεία επέβαλλε τις δημόσιες σχέσεις με τον Μαλάκα·
μη χαλάσουμε το χατίρι τού Μαλάκα, μην κακοκαρδίσουμε τον Μαλάκα, μην πούμε τον Μαλάκα «μαλάκα».
Αυτή η οπτική βρήκε την απόλυτη ενσάρκωσή της στον γιωργάκη παπανδρέου, γυιο τού ηγέτη τής Λαοπλάνης, τής Δημαγωγίας και τής Διαφθοράς.
Ο «γιωργάκης» κατέφερε να γίνει «ανίκανος αυτοκράτορας», αιώνες μετά από την οριστική πτώση τής τελευταίας ιστορικής αυτοκρατορίας. Αυτός δεν είχε ως πρόδρομό του τον Βουλγαροκτόνο, αλλά έναν συνονόματο πολιτικό του αντίπαλο με το επώνυμο «Βουλγαράκης».
Ο τελευταίος είχε πει -συμπυκνώνοντας τη σαθρή νοοτροπία τής διεφθαρμένης πολιτικής και κοινωνικής ζωής- πως «Ό,τι νόμιμο (είναι) και ηθικό».
Έτσι, η «νόμιμη» Οικογενειοκρατία σκότωσε την Ηθική τής τότε ελεύθερης Ελλάδας και οδήγησε στον ανίκανο αυτοκράτορα χωρίς αυτοκρατορία. Ο γιωργάκης παπανδρέου ήταν η τελευταία επιθυμία μίας χώρας που πέθανε άδοξα… ]
οι δημοκράτες που τον ψήφισαν δεν θα νοιώθουν την παραμικρή διάθεση να τον σώσουν όταν θα έρθει η σειρά του.
Έχουμε δημιουργήσει ένα ιδιότυπο μηχάνημα, όπου, κάθε χυδαία δήλωσή τους, κάθε επηρμένη απατεωνιά τους, βγάζει χαρτάκι προτεραιότητας με γραμμένο το όνομά τους. Είναι σίγουρο πως θέλουν απέραντα να ποινικοποιήσουν τις λέξεις μας, να φορολογήσουν την ανάσα μας, να κατασχέσουν και να βγάλουν σε πλειστηριασμό την ίδια μας την ύπαρξη. Η εφιαλτική «μπανανία» που περιέγραψε ο προφήτης Όργουελ αποτελεί τη σημαία τους και το φαλλικό τους σύμβολο, αλλά εμείς έχουμε τη δύναμη να γράψουμε το τέλος τού «Μεγάλου Αδελφού».
Προς το παρόν, με τη μεγαλοσύνη που οφείλει η ελληνική τραγωδία στον ίδιο της τον εαυτό, βιώνουμε ομοιοπαθητικά την πορεία προς το κλείσιμο τού βιβλίου τους· κι όσο κι αν πλουμίζουν τη σάπια ιστορία τους με αποτυχημένα ψέματα, ιδού με συμβολικό και σημειολογικό τρόπο ποια είναι η Ιστορική Αλήθεια…
----------------------------------------------------------------------------------------------
Το 1025 πεθαίνει ο Βασίλειος ο Β΄ ο Βουλγαροκτόνος· ένας ηγεμόνας που έβαλε τη δική του θετική σφραγίδα στην πορεία τού Βυζαντίου.
Όμως, επειδή η διαδρομή τής ανθρωπότητας διέπεται από το αξεπέραστο μέγεθος που ονομάζεται «Φυσική Ισορροπία», δεν θα γινόταν μία ακμή να μην ακολουθηθεί από μία παρακμή (όπως, βεβαίως, ισχύει και με αντίστροφη φορά).
Έτσι, ξημέρωσε η σκοταδιστική και καταπτωτική εποχή που κατεγράφη από τον Ιστορικό τού (τότε) Μέλλοντος ως «η περίοδος των ανίκανων αυτοκρατόρων». Φυσικά, ο Ιστορικός τού Μέλλοντος χρειάζεται την ασπίδα τής χρονικής απομάκρυνσης από τα γεγονότα, ώστε να αισθάνεται ασφαλής· ώστε να δύναται να εκφράσει με πιο διάφανο τρόπο την αντικειμενικότητα που οφείλει, όσο κι αν η δυνατότητά του για ανεύρεση στοιχείων ελαττώνεται.
Έτος 2200: Η ανθρωπότητα τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς,
η γεωμετρική πρόοδός της έχει γίνει ο εφιάλτης της, και ο μόνος που χαίρεται είναι ο Ιστορικός τού Μέλλοντος. Τώρα δεν τού χρειάζονται αιώνες επί αιώνων για να εκφρασθεί ελεύθερα, διότι όλοι και όλα
-ή σχεδόν όλοι και σχεδόν όλα- ανάβουν γρήγορα και σβήνουν γρήγορα.
Γράφει λοιπόν..:
[ Το 2009 ανέλαβε την πρωθυπουργία τής τότε ελεύθερης Ελλάδας,
ένας καρεκλοκενταυρικός φλούφλης που αποτελούσε την ενσάρκωση
τής ελληνικής κατάρας, καθώς η οικογενειοκρατία αποτελούσε το καθεστώς τής ανικανότητας και το όνειρο τού ανάξιου πατέρα και γυιου.
Η πολιτεία επέβαλλε τις δημόσιες σχέσεις με τον Μαλάκα·
μη χαλάσουμε το χατίρι τού Μαλάκα, μην κακοκαρδίσουμε τον Μαλάκα, μην πούμε τον Μαλάκα «μαλάκα».
Αυτή η οπτική βρήκε την απόλυτη ενσάρκωσή της στον γιωργάκη παπανδρέου, γυιο τού ηγέτη τής Λαοπλάνης, τής Δημαγωγίας και τής Διαφθοράς.
Ο «γιωργάκης» κατέφερε να γίνει «ανίκανος αυτοκράτορας», αιώνες μετά από την οριστική πτώση τής τελευταίας ιστορικής αυτοκρατορίας. Αυτός δεν είχε ως πρόδρομό του τον Βουλγαροκτόνο, αλλά έναν συνονόματο πολιτικό του αντίπαλο με το επώνυμο «Βουλγαράκης».
Ο τελευταίος είχε πει -συμπυκνώνοντας τη σαθρή νοοτροπία τής διεφθαρμένης πολιτικής και κοινωνικής ζωής- πως «Ό,τι νόμιμο (είναι) και ηθικό».
Έτσι, η «νόμιμη» Οικογενειοκρατία σκότωσε την Ηθική τής τότε ελεύθερης Ελλάδας και οδήγησε στον ανίκανο αυτοκράτορα χωρίς αυτοκρατορία. Ο γιωργάκης παπανδρέου ήταν η τελευταία επιθυμία μίας χώρας που πέθανε άδοξα… ]
Διαισθητικό Πρωθύστερο
